بارزانی: راه حل مشکلات استقلال و آزادی است

جنایتی که از همه جنایتها بزرگتر بود معیشت مردم کردستان را قطع کردند که از جنایت بمباران شیمیایی و انفال مردم کردستان کمتر نیست.

K24 - اربیل

 رئیس اقلیم کردستان در مراسم سی و چهارمین سالگرد انفال  بارزانی‌ها از سوی رژیم بعث، طی سخنانی با اشارە بە فجایعی کە طی یکصد سال گذشتە بر سرکردها آوردەاند، به انفال و نسل‌کشی کردها در عراق پرداخت.

  مسعود بارزانی گفت کە تنها راه حل مشکلات کنونی بین اربیل و بغداد تفاههم دو جانبه برای رسیدن به راه حلی است که بتوانیم در آیندە دو همسایه خوب باشیم.

 

متن سخنرانی مسعود بارزانی

 

امروز بە همراە شما از روزی پر از رنج و  مشقت یاد می‌کنیم که 34 سال قبل و در چنین روزی رژیم بعث ٨ هزار انسان بی گناه را روانە بیابانهای جنوب عراق کردە و همه آنها را بەطور دستەجمعی زندەبەگور کرد. آنها هیچ گناهی نداشتند و کرد و بارزانی بودن تنها گناە آنان بود.

هشت هزار نفر از جوان ١٢ سالە و افراد مسن ٩٠ سالە را به بیابانهای سماوه بردە و مفقود الاثر کردند. جنازە بسیاری از آنان پیدا نشدە و تاکنون تنها بە جنازە ٨٠٠هموطن  دست یافته و بە وطن نیاکان خود بازگرداندە شده‌اند.

انفال در همە کردستان انجام شدە است. متاسفانه تاکنون از مجموع ١٨٠ هزار انفال شده، تنها توانسته‌ایم اجساد سه هزار تن را بە کردستان باز گرداندەایم. به خانواده آنها قول می‌دهیم تلاش خواهیم کرد که اجساد همە آنان را بە میهن و سرزمین نیاکان خود باز گردانیم.

این اولین بار نیست که بارزانی‌ها با چنین فجایعی روبرو می‌شوند، اما امیدواریم این آخرین فجایعی باشد کە بارزانی‌ها و تمام مردم کردستان با آن روبرو شدە باشند.

در دهه‌های بیست و سی قرن گذشته روستای بارزان مورد تهاجم هواپیماها قرار گرفت و برای اولین بار از بمب ساعتی استفادە شد و مردم بسیاری قربانی و شهید شدند. چون مردم آن زمان نمی‌دانستند هواپیما چیست چە برسد بە بمب ساعتی کە از آن پرهیز کنند.

اولین بار در سال  ١٩٩٢ روستای بارزان را آتش زدند و تاکنون ١٦بار آن را آتش زدەاند. افتخار می‌کنیم که بارزانی‌ها هیچ وقت در مقابل ظالمان سر فرود نیاوردەاند و نخواهند آورد.

 در همین مکتب بود که این شیرزنان در تنگنا و در بی کسی و بدون پشت و پناه، اما با اراده‌ای پولادین همچون مادر و پدر سرپناە آنان بودند و نگذاشتند این بچه‌ها بی کس بمانند. شـما روسفید هستید و چون درحقیقت نمونە شرف و کرامت ملت ما هستید، انشااللە خداوند مقام والایی بە شما خواهد بخشید.

در اینجا لازم می‌دانم به نام شما و خودم از ساکنین اربیل و اطراف آن و شقلاوه، هریر، باتاس، خلیفان، دیانه، بالکایتی و سیده‌کان تشکر و قدردانی کنم که درآن روز مصیبت‌بار به بارزانی‌ها کمک کردند. ساکنین اربیل شجاعانە به این مصیبت‌زده‌ها کمک کردند. هیچ وقت خوبی‌های آنان فراموش نخواهد شد و همیشه خود را مدیون آنها می‌دانیم.

خواهران و برادران عزیز

رهبر ما شیخ احمد بزرگ به ما یاد داده است که نباید بە هر نوعی زندگی کرد، بلکە باید سربلندانە بە زندگی ادامە داد.

شیخ عبدالسلام ١١٠ سال قبل به یک مستشرق انگلیسی گفته بود باید یک امکان سفری را برای من ترتیب دهید کە در لندن پادشاه بریتانیا را ببینم و موضوع استقلال کردستان را با او در میان بگذارم. چونکه ستمی که بر ما می‌شود، قابل قبول نیست.

شیخ احمد بزرگ ١٢ سال در زندان بصره با دست و پای زنجیر شدە، اما با رژیم سازش نکرد و یک نامه هم برای آنها ننوشت.

ملا مصطفی بارزانی تمام عمر خود را در کوه‌ها گذراند. ما بارزانی‌ها شاگرد این مکتب هستیم و برای ما افتخار بزرگی است و قول می‌دهیم تا زنده‌ایم به این راه ادامه خواهیم داد.

اگر بە اوضاع کنونی برگردیم باید بگویم روابط ما با بغداد دو مرحله را پشت سر گذاشته است. مرحله اول از سال ١٩٢٠ تا ٢٠٠٣ و مرحله دوم هم از سال ٢٠٠٤ تاکنون بوده است.

در هر دو مرحله با فاجعە روبرو شدیم، اما ما آمادە بودیم بە  بغداد برویم و صفحه جدیدی را بگشاییم و در محیطی برادرانە و دمکراتیک باهم زندگی کنیم، اما باهمان فرهنگ گذشته روبرو هستیم کە هیچ سودی ندارد.

در هر دو مرحله قرار بود با هم شریک باشیم، اما سهم ما از این مشارکت این بود که ٤٥٠٠ روستا را ویران کردند، ١٨٢ هزار تن  از ما را انفال کردند که اکثر آنان زنان و کودکان بودند، بمباران شیمایی از حلبچه تا زاخو، کشتن ١٢ هزار جوان فیلی ١٨ تا ٣٠ سالە و ٨ هزار بارزانی نمونه‌های زنده از جنایتهایی هستند که در قبال ملت کرد انجام داده‌اند.

در مرحله دوم هم همه می‌دانیم که ما مردم کردستان در نوشتن قانون اساسی جدید عراق نقش اصلی را ایفا کردیم. اما سوال از مردم داخل و خارج از عراق این است آیا بغداد به قانون اساسی پایبند بود‌ه‌است. نە به قانون اساسی  پایبند بودند و نە ماده ١٤٠ قانون اساسی اجرا شد. چون اگر این ماده اجرا می‌شد، احتمالا بسیاری از رویدادهای امروزی رخ نمی‌داد.

اجازه تسلیح نیروهای پیشمرگه دادە نشد که در مورد آن توافق شده و در قانون اساسی بر آن تأکید شدە‌ بود.

زمانی که داعش به کردستان هجوم آورد، در اوائل آن با مشکلات مواجه شدیم. چون اسلحه و مهمات نداشتیم و آنها (بغداد) نگذاشتند اسلحه برای ما ارسال شود و اجازه هم ندادند خودمان اسلحه بخریم.

قطع معیشت مردم کردستان از هر جنایتی بزرگتر بود. به فرض اینکه مشکلات بین اربیل و بغداد بود و تقصیر اقلیم کردستان هم بود، اما قطع کردن نان مردم کردستان و شیر بچه‌های خردسال جنایتی است که از جنایت بمباران شیمیایی و انفال مردم کردستان کمتر نیست.

ما ندیدیم هیچکس در مقابل این اقدام نە تنها اشتباە بلکە جنایتکارانه بزرگ اعلام نارضایتی کند.

حتی در جنگ موصل، نقش نیروهای پیشمرگه را دیدیم و اگر پیشمرگان نبودند، امکان نداشت موصل آزاد شود. متاسفانه در جنگ موصل و تا امروز هم سرپیچی‌های زیادی رخ داده است، ما تحمل کردیم و حرفی نزدیم، اما دیگر ناچار شدیم در فکر راه حلی باشیم.

سال گذشته به بغداد رفتم و یک ماە قبل از من هم نخست وزیر دولت اقلیم کردستان به بغداد رفتە و آشکارا به نخست وزیر عراق و همه طرفها گفتیم به این نتیجه رسیده‌ایم دیگر نمی‌توان با هم زندگی کنیم و شما اعتقادی به شراکت ندارید و ما در مشارکت با همدیگر شکست خوردەایم  و باید این جرأت را داشته باشیم و باهم رک باشیم و با شجاعت بەنتیجە برسیم که اگر نتوانستیم با هم زندگی کنیم، بهتر است دو همسایه خوب باشیم. اما آنها جدی نگرفتند و فکر می‌كردند ما تنها آنان را تحت فشار قرار می‌دهیم. اما هدف ما وارد کردن فشار بر آنان نیست، بلکه این تصمیم ما است و در پایان ملت کرد تصمیم خود را خواهد گرفت و در 25 سپتامبر سرنوشت خود را تعیین خواهد کرد.

تنها درمان زخمهای دل ما در پی انفال و قتل عام خواهران و برادران ایزدی و بمباران شیمیایی، استقلال، آزادی و رستگاری است. همه نسخە‌های دیگر را تجربه کردیم، اما سودی نداشتەاست.

در پایان از همه جریانات سیاسی و مردم کردستان می‌خواهم تمام جنایاتی که علیه ما انجام داده‌اند به یاد داشته باشند، از انفال و جنوساید و بمباران شیمیایی از خانقین تا زاخو. زمانی که این جنایات را به یاد می‌آوریم بایستی وجدانمان بر ما فرض کند که متحد باشیم و بهترین وسیله که همان اتحاد است را در دست داریم برای اینکه به اهدافمان برسیم.

دوباره می‌گویم نیت ما این است با تفاهم با بغداد گفتگو کنیم و به نتیجه برسیم و ما هیچ وقت در فکر جنگ نیستیم و برعکس، هدف ما این است جلوی جنگ گرفته شود. بنابراین امیدواریم کشورها و دوستان ما وضع ما را درک کنند و از ما حمایت کنند و برای اینکه ما و بغداد به راه حلی برسیم و دو همسایه خوب باشیم  کمک کنند.