اقلیم کوردستان؛ پناهگاهی امن برای آوارگان پس از ۱۱ سال

هزاران آواره‌ی مسیحی دشت نینوا به دلیل بی‌اعتمادی به دولت فدرال و ترس از شبه‌نظامیان، با وجود گذشت ۱۱ سال از حمله‌ی داعش، همچنان اقلیم کوردستان را خانه‌ی خود می‌دانند و حاضر به بازگشت نیستند.

با گذشت ۱۱ سال از حمله‌ی داعش به مناطقشان، هزاران مسیحی آواره‌ی دشت نینوا همچنان اقلیم کوردستان را پناهگاه امن خود می‌دانند و به دلیل نبود امنیت و خدمات، حاضر به بازگشت به خانه‌هایشان نیستند.

بی‌اعتمادی به دولت فدرال و ترس از شبه‌نظامیان

هانی بهنام، یکی از این آوارگان اهل برطله که اکنون در عنکاوه‌ی اربیل مغازه‌ی کوچکی دارد، می‌گوید: «۱۱ سال است که اینجا هستم و برنمی‌گردم، زیرا نگران آینده‌ی فرزندانم در آن شرایط هستم.» وی اقلیم کوردستان را نمونه‌ی زیبای همزیستی می‌داند.

این احساس، نظر اکثر آوارگان مسیحی است. رمزی روفائیل، رئیس انجمن «حمدیان برای توانمندسازی»، می‌گوید: «علاوه بر نبود خدمات، حضور شبه‌نظامیان باعث شده تا مردم اعتمادی به بازگشت نداشته باشند. مسیحیان به دولت فدرال اعتماد ندارند، در حالی که در اقلیم کوردستان تمام حقوق دینی و ملی آن‌ها محفوظ است.»

درخواست اجرای ماده‌ی ۱۴۰ قانون اساسی

آوارگان مسیحی و دیگر اقلیت‌ها، به ویژه در مناسبت‌های بین‌المللی مانند روز جهانی قربانیان خشونت مذهبی (۲۲ اوت)، خواستار پایان دادن به ستم‌هایی هستند که بر اساس دین و عقیده بر آن‌ها روا داشته می‌شود. رمزی روفائیل تأکید می‌کند که مسئله‌ی مناطق مورد مناقشه، به ویژه دشت نینوا، باید از طریق اجرای ماده‌ی ۱۴۰ قانون اساسی حل و فصل شود.

داستان آوارگان مسیحی، تنها روایت آوارگی نیست، بلکه روایت از دست دادن اعتماد به دولتی است که نتوانسته امنیت و زندگی شایسته‌ای را برای آن‌ها فراهم کند.