نقاشی خانم مریوانی بر ظروف سفالی در دوران کرونا

اربیل (کوردستان ۲۴)- هنری کە باگذشت زمان نه‌تنها فراموش نشده، بلکه در میان نوآوری انسان و توسعه‌ی فن‌آوری هنوز هم پابرجاست، ریشه در تمدن بشری دارد.

آثار هزاران ساله‌ی برجای‌مانده از غارنشینی در کوه‌های زاگرس و شکوفایی هنر در چنین سرزمینی تعجب‌برانگیز نیست. کاوش‌های باستان شناسان و یافتن انواع سفال منقوش در دل خاک و آوارهای فروریخته، خود گواه این حقیقت است. خالق این نقش‌ها هم بیشتر انگشتان خلاق زنانی بوده کە انواع رنگ‌های محلی و خودساخته را بر رخ سفال کشیده و خاک مرده را خندان کرده‌اند.

فرخنده شیخی جوانی کە با شور و علاقه‌ی بسیار در شهر مریوان شرق کوردستان بە این هنر روی آورده است، با گذشت قرن‌ها بازهم همچون نیاکان خود بر خاک آبدیده‌ی ورز داده‌ی خشکیده، رنگ زندگی می‌بخشد.

با پیدایش انواع شیشه، پلاستیک و دیگر مواد مصنوعی، سفالگری و هنر نقاشی روی آن هنوز هم زینت‌بخش بسیاری از خانه‌هاست و مشتریان خود را دارد. 

این خطوط و تصاویر ما را با خود به گذشته‌ای می‌برند کە طی آن هنر در برابر طوفان‌ها و آتش‌فشان‌های طبیعت و بیماری‌های نظیر وبا، طاعون و کرونا بە مقاومت خو ادامه داده است.

/ا.م