یونسی: زبان کردی لهجه‌ای از زبان فارسی است
K24 - اربیل
علی یونسی دستیار ویژه رئیس جمهور ایران در امور اقوام و اقلیت‌های دینی و مذهبی در مصاحبه‌ای با موسسه فرهنگی مطالعات صراط مبین با ابراز مخالفت با وجود احزاب محلی خواستار جلوگیری از قوم گرایی شد و افراط گرایی را هم بزرگترین تهدید علیه امنیت منطقه دانست.
به گزارش روزنامه قانون در روز اول اردیبشت، یونسی شماری از ملیت‌های ایران که آداب و رسوم و زبان خاص خود را دارند از جمله ملت کردستان و آذری‌ها را به عنوان بخشی از ملت فارس معرفی کرده است.
وی نگرانی از کرد، ترک و بلوچ را بی دلیل دانسته و گفت آنهایی که به شدت با آموزش زبان ترکی یا کردی مخالف هستند از متعصبین مذهبی بدتر هستند.
وزیر پیشین اطلاعات با رد کردن «کثیرالقوم» بودن «ملت ایران» اظهار داشت در ایران یک قوم بیشتر نداریم.
همچنین زبان کردی را همانند گیلکی، مازنی، خراسانی، تالشی، لری و لکی که آنها را حدود 250 تا 300 لهجه دانست و گفت از لهجه‌های فارسی و از یک ریشه و نژاد زبانی هستند.
دولت جمهوری اسلامی و بسیاری از روشنفکران فارس و حتی احزاب آن در خارج از کشور، کردها را یک قوم ایرانی می‌دانند.
اما یونسی از این هم بیشتر پیش رفته و قوم بودن کردها، لرها و مازنی را خیال دانسته و گفت اینها بدآموزی‌هایی است که دیگران به ما گفته‌اند. اینها همه یکی هستند و زبان، فرهنگ، تاریخ و تبار آنها یکی است.
آذری‌های برادران دوقلوی کردها
دستیار ویژه رئیس جمهور همچنین آذری‌ها را برادر دوقلوی کردها دانسته و گفته آذری‌ها با ترک‌ها فرق دارند و از تبار فارس و فارس تر از خیلی مناطق هستند و نام آن را هم ترکیِ فارسی یا ترکیِ ایرانی گذاشته است.
به گفته وی، آذری‌ها همانند کردها از قوم ماد هستند که قبل از هخامنشیان این سرزمین را گرفتند با همدیگر درگیری داشتند اما همه از یک خانواده بودند. یک بخش زیادی از آذری ها زبان ترکی را گرفتند و فارسی کردند.
اما در برابر عرب‌ها سر تعظیم فرود آورده و آنها را «متعلق به یک دنیای بزرگ‌تر از ما دانسته» که به گفته وی ریشه دینی دارد و زبان دینی ماست.
با اشاره به تسلط زبان عربی بر زبان فارسی اظهار داشت «به گفته بسیاری از دانشمندان عرب‌های خوزستان اقوام ایرانی بوده که در دوره‌ای مستعرب شده‌اند و بعضی‌ها می‌گویند که عرب‌هایی بوده‌اند که قبل از اسلام به ایران مهاجرت کرده‌اند».
وجود حقارت به اقوام یا احساس تحقیر
یونسی همچنین در جواب چگونگی رفع تبعیض اقوام از طریق سیاست‌های حاکمیت گفته است «کردها، بلوچ ها، لرها، گیلکها، مازنیها، خراسانی‌ها، فارسها و ... تیرههایی هستند که جلوه‌های مختلف یک ملت هستند یعنی کرد ها هم به ایرانی بودن خود و هم به کرد بودن خود افتخار می‌کنند. همین گونه سایر مناطق به ایرانی بودن خود افتخار می‌کنند و تعلقات محلی و قومی و زبانی خود را هم دارند».
با اشاره به وجود احساس تحقیر یا نابرابری در بسیاری از مناطق اظهار داشت بین اینکه یک موضوع وجود داشته باشد یا فقط احساس آن وجود داشته باشد، فرق است.
در این باره مثالی آورد و گفت «در خانواده حضرت یعقوب بی عدالتی و تبعیض نبود، اما احساس آن وجود داشت و کار خودش را کرد. نباید رفتار، سیاست‌ها و گفتمان حکومت با مردم به گونه‌ای باشد که احساس تبعیض و تحقیر به وجود آید».
برای رفع آن هم گفته نباید در کشور شهروند درجه 1 و 2 داشته باشیم و باید برای همه ایرانی ها حقوق برابر قائل شد... نباید فرقی بین مردم کردستان، یزد و اصفهان وجود داشته باشد و همه اینها شهروند هستند. البته به دلیل عقب ماندگی های تاریخی در بسیاری از مناطق، دولت در آن مناطق باید تبعیض مثبت داشته باشد. یعنی دولت باید برای مردم کردستان، بلوچستان و ... در توسعه اولویت قائل باشد».
ازدواج بین اقوام
دستیار ویژه رئیس جمهور در امور اقوام و اقلیت‌های دینی و مذهبی برای نزدیکی بین اقوام به مکانیزمهایی همچون وظیفه خدمت، فضای مجازی، گردشگری، تحصیل و کار در مناطق مختلف و ازدواج بین اقوام اشاره کرده است.
به گفته وی نقل و انتقال نیروهای نظامی مانند سربازان وظیفه اقوام مختلف به همه نقاط کشور مانند اینکه کردها و بلوچ‌ها به همه نقاط ایران اعزام می‌شدند و یزدی‌ها و اصفهانی‌ها به بلوچستان می‌رفتند، اقوام شناخت خوبی از همدیگر پیدا کنند.
درباره نقش فضای مجازی هم گفته «می‌تواند این فاصله موهوم را کاهش دهد. برای مثال فردی که در کردستان و در سقز زندگی می کند با آن فردی که در ابرقو هست در یک گروه با همدیگر ارتباط داشته باشند و احساس کنند که همدرد و همزبان هستند».
وی همچنین سیاست بومی‌گرایی را که هر کس در محل خودش تحصیل یا سربازی کند را اشتباه دانست و گفت «باید اجازه داد که فرزندان ایران در هر جای ایران که می‌خواهند، تحصیل کنند. باید به دختران و پسران خود اعتماد داشته باشیم تا در مناطق مختلف تحصیل و کار کرده و همان جا زندگی و ازدواج کنند. باید اجازه داد تا کرد با بلوچ، یزدی با کرد و عرب با ترکمن ازدواج کند. در واقع با ازدواج و آمد و رفت به هم نزدیک تر می‌شویم. هر چه به همدیگر نزدیک‌تر و آمیخته‌تر شویم، همبستگی بیشتری ایجاد می‌شود».