14 numara Bay Christopher MeVey'i takdimimdir

Ali Fikri Işık

Bedenini dik tutma ve rakip ile kendi arasına mesafe koyma tarzıyla Atletico Madrid’li Filipe Luis’i andırıyor. Karayip Korsanları gibi tatlı sert bir ritmi var. Sol ayağı sanki daha inisiyatif sever gibi duruyor. Ama bana en şirin gelen ve ondan hoşlanmama sebep olan karakteri, bir sokak şarkıcısı gibi hiç kimseye biat etmeyen, boyun eğmeyen, yarı anarşizan bir hergele gibi, hiç ödün vermeyen sol ayak hamleleri oldu. Attığı gol zaten müthişti. Keskin bir kararlılıkla vurulan, tereddütten uzak bir sert ve net şut. Meyve, elbette gol oldu.

Oyun bilgisi ve zekasını da sevdim. 5-3-2’lik dizilimin içinde 3 lü'nün en uç kenarında yer almasına rağmen, hem savunmada hiç kademe hatası yapmadı, hem de hücumda gelişen her atağın içinde pozisyon almayı bildi. 19’uzncu dakikada atılan gol, aslında onun taç çizgisi kenarında kendine özgü bir anarşizan  tavırla iki kişinin arasından çıkardığı topla başladı. Topu düz bir hat içinde Lawan ile buluşturması, Lawan’ın  Frank Arhin’e gönderdiği top, en son Simon Alexandersson’un vuruşuyla gol olarak yazıldı DalKurd hanesine.

Son dönem dünya futbol kamuoyunda kilit pas olarak ifade edilen paslardan biriydi Lawana attığı pas. Çünkü Lawan, hem topu yüzü kaleye dönük olarak aldı, hem de rakip defans hiç toparlanma şansı bulamadı.

Üçüncü gol de ceza sahasının sağ kenarından kaleye yolladığı füze zaten kusursuzdu. Kusursuz bir vuruş tekniği ve kusursuzca hedefine kitlenen net bir şut. Ve gol tabii.

Bu haliyle DalKurd, henüz ilahi şarapçının yıllandırdığı bir şarap değil. Ama kesinlikle yeşil asma dalından aşağıya doğru sarkan leziz bir üzüm salkımı olmuş. Kokusu, tadı yerinde. Damakta keyifle yuvarlanabilir hale gelmiş. İlk dönemlerin hantallığından eser yok. Takım daha dinamik, daha diri, daha agresif ve en önemlisi de ikili mücadelelerde ayakta kalan taraf oluyor. Bu çok değerli. Sevdim bu DalKurd’u. Deplasmanda 3-1, harika bir sonuç.