کابینه تکنومذهبی!

عراق به دست گروه‌های پراکنده‌ای سپرده شده که در مدارهای ایران و آمریکا قرار گرفته‌اند، به همین دلیل انتخابات در عراق یک توهم بزرگ است و نمی‌تواند اوضاع آشوب زده این کشور را تغییر دهد.

خود تشکیل دولت جدید عراق و پایگاه منطقه‌ای و بین‌المللی آن پس از انتخابات اکتبر ٢٠٢١، و وابستگی آن به هر نظریه حکمرانی یا مکاتب شیعی و سنی، به اندازه استقلال رای و برنامه سیاسی و سیستم قضایی آن اهمیت و ارزش ندارد، یعنی عواملی که در عراق از میان رفته‌اند. چرا که پیداست دولت آینده در برابر دولت پرنفوذ فاشیسم مذهبی که عراق را فلج نموده و به آلترناتیو دولت مدنی و تکنوکرات تبدیل شده، مستاصل است.

بی‌شک تغییر این دیدگاه کودتاگرانه و نظامی به دیدگاهی دمکراتیک و تنوع‌خواه که انسان عراقی و کورد و دیگر اقلیت‌ها در سایه آن احساس آرامش و یکسانی و شهروندی داشته باشند، کاری غیر ممکن است. آن نگرش نظامی موجب شده که هیچکدام از نخست وزیرهای گذشته نتوانند برای اصلاح محدویت‌ها و ممنوعیت‌ها اقدام کنند.

عراق را چگونه دریابیم؟

در واقع راز مسئله در این است که عراق نباید به یک بلوک شیعی با مرجعیت خاص خود تبدیل شود، چرا که یک امپراتوری و یک مرجع شیعه در قم و تهران برقرار است و تنها او حق دخالت در امور سیاسی را دارد. شاید این یک توافق غیر رسمی و آینده نگرانه میان تهران و واشنگتن باشد. اگر که امپراتوری شیعی در این معادله توفیق یافته، بنابراین نسبت به کورد نیز مطرح است و پراکندگی جریان‌های کورد در داخل نیز از شواهد گریزناپذیر چنین توافقی است.

نقشه چنان طراحی شده است که در عراق گروه‌های کوچک محلی، منطقه‌ای و اقلیت‌های سیاسی - نظامی و فرقه‌ای، جایگزین دموکراسی، نهادهای قانونی، پارلمانی، دانشگاه، بانک مرکزی، ارتش ملی و نظام قضایی تصمیم گیرنده باشند. ایران درآمد نفت عراق را می‌خواهد که اکنون در اختیار دارد، به همین دلیل با معادله موافق است. آمریکا نیز از آن استقبال می‌کند، چرا که با ایجاد یک اکثریت منظم شیعه در عراق مشابه اسلام سیاسی نهادینه شده سنی در تونس، مصر و افغانستان مخالفت می‌کند و خواستار اسلام پوپولیستی و تکنو مذهبی است.  

بنابراین نظریه کنترل سراسر عراق توسط یک جریان سیاسی با راهبرد و دیدگاه واحد باطل است. عراق به دست گروه‌های پراکنده‌ای سپرده شده که در مدارهای ایران و آمریکا قرار گرفته‌اند، به همین دلیل انتخابات در عراق یک توهم بزرگ است و نمی‌تواند اوضاع آشوب زده این کشور را تغییر دهد.

پس چرا عراق تقسیم نشود و همچون امارات عربی نباشد، چرا بصره همچون کویت همسایه خود، مستقل نباشد، چرا موصل جدا نشود و امور خود را مدیریت نکند و اقلیم کوردستان مستقل نشود، چرا توهم تمامیت ارضی عراق و مرکزگرایی شوونیستی باطل نشود؟ بگذاریم هر کسی صاحب خانه خود باشد و به کشور ایالت‌ها تبدیل شویم.

 ب.ن