مسرور بارزانی: تنش‌های منطقه افزایش می‌یابند و تدوین یک طرح جدید ضرورت حتمی است
"نباید هیچکس از احترام گذاشتن به حقوق ملتها هراس داشته باشد"
اربیل (کوردستان٢٤)- نخست وزیر اقلیم کوردستان، امروز دوشنبه ١٢ فوریه، در اولین نشست اجلاس جهانی دولت‌ها در دربی، سخنرانی کرد و گفت که تنش‌ها در منطقه افزایش می‌یابند و یک ضرورت حتمی است برای حفظ منافع ملی، منطقه‌ای و جهانی، طرح جدید تدوین شود. همچنین تاکید کرد جهاتی که به دنبال جنگ هستند و برای منفعت خود همسایگان‌شان را تهدید می‌کنند، باید مسئولیت بپذیرند .
متن سخنرانی مسرور بارزانی، نخست وزیر اقلیم کوردستان در اجلاس جهانی دولت‌ها – ٢٠٢٤
به نام خداوند بخشنده و مهربان
سلام و درور بر همه
می‌خواهم پیش از آغاز سخنانم، به مردم و دولت امارات و پادشاهی بحرین و خانواده‌های سربازانی که در چند روز گذشته در اثر حمله تروریستی جان خود را از دست دادند، تسلیت بگویم.
سازمان دهنگان محترم اجلاس جهانی دولت‌ها و مهمانان گرامی، وقت به خیر.
خوشحالم که امروز در آغاز این نشستِ اندیشمندان و رهبرانِ جهان برای شما سخن می‌گویم. و از اینکه بار دیگر به دبی سفر کرده‌ام، خوشحال هستم. از جناب محمد بن زاید آل نهیان و شیخ محمد بن راشد آل مکتوم، قدردانی می‌کنم که این اقدام مطلوب را انجام داده‌اند تا در یافتن افق و راهی نو، توانایی خود را بیازماییم.
این فرصتی است برای کار مشترک و برای اینکه خود را بیازماییم و یک چالش است که باید مورد توجه قرار گیرد.
بنده، امروز به عنوان نخست وزیر اقلیم کوردستان عراق، برای شما سخن می‌گویم. اقلیمی که در طول دو دهه گذشته و پس از عراق سابق، خود را بنیان نهاده است. همچنین به عنوان شخصی برای شما سخن می‌گویم که در کنار تصمیم‌گیرندگان منطقه عزیزمان با چالش‌‌های بسیاری رویارو شده‌ایم. از جمله جنگ، یاغیگیری، دشواری‌ها و عدم ثبات اقتصادی که متاسفانه به بخشی از ساختار ما تبدیل شده‌اند. نمی‌توان هزینه‌ای را که در نتیجه چالش‌ها تحمل کرده‌ایم، نادیده گرفت. در گفتگوهایی که با تصمیم‌گیرندگان در خاورمیانه داشته‌ام، دریافته‌ام که آنها نیز می‌خواهند با هم از این اوضاع اسفبار عبور کنیم. در سطح بین‌المللی نیز برای رویارویی منطقه ما با این چالش‌ها، خواست و اراده وجود دارد.
مردم، اعم از افراد و جوامع به آن چشم دوخته‌اند که قادر به تعیین سرنوشت خود باشند و این حق را هم دارند و لازم است زیستگاهی را برایشان فراهم کنیم که در آن آسوده زندگی کنند. من فکر می‌کنم چهار اقدام اصلی هستند که باید انجام شوند و در راستای آن تلاش می‌کنیم و عبارتند از تامین ثبات سیاسی، امنیت، پیشرفت اقتصادی و رویارویی با تغییرات اقلیمی که مسائل پیچیده‌ای هستند و برای هر کدام روش خاصی وجود دارد.
بدون شک، برخی مسائل ژئوسیاسی هستند که برای مدت‌های طولانی در منطقه بدون حل مانده‌اند. باید پرسید چرا بدون حل مانده‌اند؟ لازم است یک تصمیم شجاعانه گرفته شود و برای حل مسائل، شجاعت داشته باشیم.
بحران‌هایی که در فلسطین بروز کرده‌اند، به دلایلی، بسیار مایه نگرانی هستند. یک بحران بشری در منطقه در میان است. مدت ٨٠ سال است که مسائل ریشه‌ای فلسطینی‌ها حل نشده‌اند. اگر حل می‌شدند اکنون ما شاهد این تراژدی نبودیم. حل مسائل به فراموشی سپرده شده و پیچیده‌تر شده است. منفعت‌طلبان از شکاف موجود به عنوان فرصتی در جهت منافع خود استفاده کرده‌اند. این برای ملت کورد نیز مصداقیت دارد. ما هم یک خواسته مشروع داریم و می‌خواهیم حق تعیین سرنوشت داشته باشیم. دوستان و همپیمانانمان آن را تائید کرده‌اند، اما همزمان می‌گویند که ضرورت‌های سیاسی مانع از همکاری آنها می‌شود. از ما خواسته می‌شود که این بی‌عدالتی را قبول کنیم. در حالیکه بی‌عدالتی، نابرابری را تغذیه می‌کند و مایه فقر و فساد و عدم ثبات سیاسی می‌شود. لازم است که به طور طبیعی عدالت محقق شود. لازم است که اجازه داده شود با در نظر گرفتن شرایط، آینده خود را ترسیم کرد. نباید هیچکس از احترام گذاشتن به حقوق ملتها هراس داشته باشد.
درباره موضوع امنیت نیز به تلاش بیشتری برای تامین امنیت عمومی نیاز داریم. همکاری منطقه‌ای برای درهم‌‌شکستن داعش یک نمونه درخشان است که در راستای رسیدن به اهداف می‌توان از آن استفاده کرد. همانطور که می‌بینیم تنش‌ها در غزه، در عراق، سوریه و دریای سرخ افزایش می‌یابند و به این دلیل یک ضرورت حتمی است که برای حفظ منافع ملی، منطقه‌ای و جهانی‌مان یک طرح جدید تدوین کرد.
جهاتی که به دنبال جنگ هستند، برای منفعت خود همسایگان‌شان را تهدید می‌کنند، باید مسئولیت بپذیرند. نباید جامعه بین‌الملل در برابر منشاء تهدیدات موضع نرم در پیش گیرد، حتی اگر منابع ویژه در میان باشد.
ما در سطح منطقه به خاطر مواضع خود، هزینه سنگینی متحمل شده‌ایم. حال حاضر منطقه با نوع دیگری از بحران مواجه شده است. باید همه با هم برای حفظ امنیت منطقه کار کنیم. ما بدون دلیل هدف حمله قرار گرفته‌ایم. باید این شرارت متوقف شود. چنانکه پیش از این، اینجا و در پایتخت‌های دیگر هم گفته‌ام اقلیم کوردستان هرگز برای هیچ کشوری در منطقه تهدید نبوده است. ما عامل صلح و ثبات بوده‌ایم و می‌خواهیم روابط منطقه‌ای ما بر مبنای احترام و منافع مشترک باشد. ما به حمایت چشم دوخته‌ایم و به کار مشترک نیاز داریم تا تهدیدات خطرناک را از بین ببریم. بگذاریم این زمانی باشد برای اینکه همه رهبران بگویند دیگر بس است و راه‌حلی همیشگی برای مسائل بیابیم.
در دوران تهاجم داعش در کنار همپیمانانمان ایستادیم. در آن زمان بهترین اقدام را انجام دادیم که اگر انجام نمی‌شد، اکنون منطقه شکل دیگری داشت. تروریست‌ها موقعیت خود را گسترش دادند و در صدد برهم زدن بودند، اما ما پیروز شدیم. مبارزات سال‌های گذشته و دهه‌ها مبارزات ملت کورد، زمینه‌ساز آن شدند که ما بخشی لاینفک و دارای حاکمیت در خاورمیانه باشیم. اقتصاد ما بر مبنای محکم آن دست‌آوردها تاسیس شد و رشد اقتصادی ما خود مبنایی برای استقرار منطقه شد.
پیاده کردن حکمرانی مطلوب برای پیشرفت جامعه و فرهنگ‌های سیاسی بسیار مهم است. شهروندان نیز حق دارند که چنین انتظاری از ما داشته باشند. رشد و پیشرفت فرصت شغلی ایجاد می‌کنند و امید و اهداف را تغذیه می‌کنند. اگر بتوانیم یک زیستگاه اقتصادی برای کاهش فقر و فساد ایجاد کنیم، توانسته‌ایم زمینه‌های ترویج افراطگرایی را نیز محدود کنیم. می‌توانم بگویم که یک خواست عمومی برای رویارویی با چالش‌ها در میان است، یعنی رویارویی با تغییرات اقلیمی. امارات در سال گذشته، اجلاس کاپ ٢٨ را به طور موفقیت آمیز میزبانی کرد و خود تعهدی بود برای رویارویی با افزایش دما در جهان، پیش از آنکه تغییرات سیاره ما را نابود کند.
اکنون دولت امارات در به‌کارگیری فن‌آوری مربوطه در جهان، یک پیشاهنگ است. دبی و اربیل در کانون یک سیاره در حال گرم شدن واقع شده‌اند. ما کاملا به آن خطر که به فراموشی سپرده شده و فاجعه‌آفرین است واقف هستیم. آشکار است که دست‌یافتن به انرژی پاک در کوتاه مدت به هزینه بسیار نیاز دارد. اما ذخیره سازی انرژی پاک برای دوره‌ای طولانی، کاری بی‌نظیر است. اگر ما تصمیمات سخت را اتخاذ نکنیم، جهان به یک کوره تبدیل می‌شود. منابع، خشک شده و امنیت غذایی با چالش‌ها مواجه می‌شود. احتمال دارد بیابان‌زایی، مهاجرت جمعی و فروپاشی اقتصادی در پی داشته باشد. شاهد مهاجرت داخلی، مهاجرت بین‌المللی و تغییرات جمعیتی خواهیم بود. رقابت بر سر منابع کوچک ملتها را دچار اختلاف می‌کند و این یک مشکل بین‌المللی می‌آفریند.
اکنون بیش از هر زمان به رهبری برای رسیدن به اهداف مشخص نیاز داریم. لازم است بین تصمیم‌گیرندگان حال و آینده جهان، تفاوت قائل شویم. باید بین کسانی که با پیشرفت موافق هستند و کسانی که موجب عقب‌ماندگی می‌شوند، تفاوت قائل شد. ما می‌توانیم برای رویارویی با مشکلات هماهنگ شویم. همیشه آسان نخواهد بود که به عنوان یک رهبر به آینده بنگریم، اما مسئولیت داریم و به کسانی که به ما اعتماد کرده‌اند، بدهکار هستیم. باید اقدام کنیم.
از حضور شما بسیار سپاسگذارم
امیدوارم این اجلاس به سکویی برای ایده‌های بزرگ تبدیل شود
ب.ن